Benito Musolini je nakon “Marša na Rim” sa oko 30.000 crnokošuljaša 1922. godine osigurao svoje vođstvo. Do 1925. godine on je sebe proglasio doživotnim vođom. Iako ovo nije bilo u skladu sa američkim vrijednostima, Musolini je bio miljenik američke štampe i bio je najneutralnije, najpromišljenije i najbolje moguće prikazan u najmanje 150 članaka između 1925. i 1932. godine, otkriva Newsweek na srpskom jeziku.

The Saturday Evening Post je čak objavljivao i feljton sa njegovom autobiografijom 1928. godine. Uz napomenu da je novi “fašistički vođa” malo” grub u svojim metodama” , sve novine (među kojima i New York Tribune i Chigaco Tribune) su pisale o njemu kao o spasiocu Italije od komunista i nekome ko oživljava italijansku ekonomiju. Iz njihove perspektive, nalet anti-kapitalizma u Evropi koji je uslijedio nakon Prvog svjetskog rata bio je daleko štetniji od fašizma.

Kada je Hitlerova stranka dobila prevlast u parlamentu i nakon što je postao kancelar Njemačke 1933. godine – otprilike godinu i po prije nego što je postao diktator – mnoge američke novine procijenile su da će ga tradicionalniji političari nadigrati ili da će morati da postane umjereniji. Iako je on imao svoje sledbenike, Washington Post je tvrdio da su oni “povodljivi birači” navučeni na “radikalne doktrine i jlekove za smirenje”, piše Newsweek.